Een leven zonder feest is als een zware tocht zonder herberg. Dit oud gezegde is vandaag van toepassing. We zijn in deze veertigdagentijd op pelgrimstocht, op weg naar Pasen. Voor de een zal het zwaarder zijn dan voor de ander, maar iedereen is op weg. Vandaag worden we meegenomen, de berg op, om uit te rusten en op adem te komen. Een leven zonder feest is als een zware tocht zonder herberg. Dit oud gezegde is vandaag van toepassing. We zijn in deze veertigdagentijd op pelgrimstocht, op weg naar Pasen. Voor de een zal het zwaarder zijn dan voor de ander, maar iedereen is op weg. Vandaag worden we meegenomen, de berg op, om uit te rusten en op adem te komen. Maar er gebeurt iets dat ons de adem beneemt, iets onverwachts. De gedaanteverandering van de Heer ervaren de leerlingen als ‘door vrees bevangen’. Het rustpunt wordt daardoor méér dan een plek om uit te rusten. Ze krijgen een blik vooruit om daaruit hoop en kracht te putten. Eeuwen eerder verging het Abram niet anders. Ook hij mocht een blik in de toekomst krijgen, iets proeven van wat weliswaar nog ver weg ligt maar toch bereikbaar. Zijn geslacht zou talrijker worden dan de sterren aan de hemel. Vandaag mogen wij - door deel te nemen aan de eucharistieviering - de berg van de Heer beklimmen en door ons gebed, onze toewijding en ons geloof proeven van de hemelse heerlijkheid. Moge het als een feest zijn, een gastvrije herberg. Geborgenheid en kracht mogen ons deel zijn om onze pelgrimstocht te hervatten.

Bron: KRO