De choreografieën van Elizabeth Streb zijn unieke kunstvormen: een mengeling van moderne dans, circus, rodeo en stunts. In alle voorstellingen nemen haar dansers flinke risico’s, waarbij het publiek vaak met het zweet in de handen zit te kijken. Onoverwinnelijk Strebs motto is: ‘Ga naar de rand van de afgrond en kijk naar beneden. Wees bereid om je te bezeren, maar niet zo erg dat je niet meer terug kunt komen.’ Als meisje had Elizabeth Streb (Rochester, NY, 1950) een bovenmatige bewondering voor haar adoptievader, een metselaar, vanwege zijn fysieke kracht en het doorzettingsvermogen waarmee hij werkte. Dat inspireerde haar tot de gedachte dat zij - als ze zichzelf maar sterk genoeg onder druk zette - kon leren om onoverwinnelijk te worden. Geïnspireerd door deze gedachte, richtte zij veertig jaar geleden haar ’Extreme Action Company’ op. Pijn ervaren en verdragen De documentaire omvat boeiende interviews met de dansers uit Elizabeth Strebs gezelschap. Danser John vertelt hoe hij als kind weigerde om medicijnen te gebruiken bij een astma aanval, omdat hij het een uitdaging vond om pijn te ervaren en te verdragen. Een verhaal waaruit blijkt dat hij affiniteit heeft met Strebs keuze voor uitersten. De keerzijde van Strebs choreografieën komt ook aan bod: in 2007 verbrijzelde danser DeeAnn Nelson haar ruggenwervels tijdens een voorstelling. Het was het ernstigste ongeluk uit de geschiedenis van de compagnie en hoewel Nelson tegenwoordig weer kan lopen, kan ze nooit meer dansen. Diep onder de indruk Regisseur Catherine Gund raakte diep onder de indruk toen ze de kans kreeg deel uit te maken van een van Elizabeth Strebs performances. Ze beklom een negen meter hoge stellage om vervolgens een zware bowlingbal in de handen van een van Strebs medewerkers te laten vallen. Hoewel ze doodsangsten uitstond, was Gund na afloop extatisch. Ze besloot een documentaire te maken in de hoop dat een groot publiek zich geïnspireerd zou voelen door Strebs grote moed en verbeeldingskracht.

Bron: AVRO