Te gast zijn de schrijvers Wim Noordhoek over Muzenstraat en andere Haagse verhalen en Alfred Birney over De tolk van Java. Wim Noordhoek schreef samen met Marcel van Eden het boek Muzenstraat en andere Haagse verhalen. Hagenaar ben je en blijf je. Ook al verlaat je de stad achter de duinen, hij laat je nooit helemaal los. Noordhoek en Van Eden groeiden op in Den Haag. De een woont nu in Amsterdam, de ander in Zürich. Dit boek geeft vorm aan wat ze desalniettemin voor altijd aan Den Haag bindt. Van Eeden met zijn levenslange project waarin hij de wereld van voor zijn geboorte tekent, met nadruk op trams, portiekwoningen, beton en de wederopbouw. Wim Noordhoek in verhalen waarin de Haagse geschiedenis, die ook die van zijn familie is, van voor en na de oorlog vorm krijgt. Van het zonnige vooroorlogse Kijkduin tot het naoorlogse Statenkwartier, de resten van de Atlantikwall en de wijk rond Meer en Bos. Allebei weten ze wat het is om op een grijze dag met je rug naar de wereld te staan en uit te kijken over zee. Waarmee ze aansluiten in een lange rij, van Couperus tot J. van Oudshoorn en Willem Brakman. Van Simon Carmiggelt en Remco Campert tot Van Kooten en De Bie. Ook te gast is Alfred Birney over zijn boek De tolk van Java. In De tolk van Java beschrijft Alfred Birney de geschiedenissen van zijn beide ouders in romanvorm, en de impact van hun levens op dat van hemzelf. Voor een Helmondse schoenmakersdochter, een Indische voormalige oorlogstolk en hun zoon - de verteller - bestaat er geen heden. Er is alleen een belast verleden: de jeugd van de moeder tijdens de Tweede Wereldoorlog in Brabant; de jeugd van de vader, die na de oorlog van Oost-Java naar Nederland vlucht; en de jeugd van de verteller die, geterroriseerd door zijn paranoïde vader, zijn tienerjaren op een internaat doorbrengt. Jarenlang zal hij zijn ouders achtervolgen met vragen over de oorlog, die ook hij als een zware last met zich meedraagt. Hun verhalen zijn spannend, hilarisch, gruwelijk, treurig en rauw. Hun onderlinge verhouding is afwijkend: ze zijn eerder tot elkaar veroordeeld dan dat ze een liefhebbende band hebben, met de herinnering als hun gezamenlijke vijand.

Bron: VPRO