In een klap je beide ouders verliezen, de nachtmerrie voor elk kind. Het overkwam Thea Lamers (62) en haar tien broers en zussen, vijftig jaar geleden. Pas nu kan ze er goed over praten en schreef ze een boek over haar leven. Sinds haar boek is uitgekomen lijkt het gezin zich langzaam weer te verenigen als een echt gezin. Het maakt Thea intens gelukkig. Een frontale botsing met een vrachtwagen zet het hele leven van het gezin Lamers op de kop. Thea is 12 jaar als ze in een klap wees is. Ze woont met haar broers en zussen, die tussen de 3 en 15 jaar oud zijn, in een piepklein huisje in het Limburgse dorp Afferden. Dat ze niet in dat huis kunnen blijven wonen is duidelijk. De kinderen van het gezin gaan naar kindertehuis Bethanië. Ze vertrekken per bus, alle moeders uit het dorp zwaaiden ze met tranen in de ogen uit. Het ongeluk, het verdriet van de kinderen laten diepe wonden achter. Oud-gezinsverzorgster Lenie Botden krijgt net na de dood van de ouders de onmogelijke taak de elf weeskinderen op te vangen. Samen met Thea en haar dochter Laura gaat ze na vijftig jaar terug naar het ouderlijk huis. Thea en Laura gaan diezelfde dag ook nog terug naar het kindertehuis waar Thea vijf zware jaren doorbracht. Ze mogen zelfs in het huis kijken waar alle broers en zussen woonden. Het ongeluk heeft niet alleen op het gezin Lamers enorme invloed, ook de bewoners uit het dorp hebben zich altijd afgevraagd wat er terecht is gekomen van de kinderen. Mevrouw Heijligers was een buurvrouw van de familie en kan zich de dag dat de kinderen uit het dorp vertrokken nog tot in detail herinneren. Samen met Willie, de broer van Thea, haalt zij herinneringen op. Willie weet niet meer wat hij voelde die beladen dag, hij heeft bijna alles verdrongen. De grootste wens van Thea is om weer samen een gezin te vormen en dat lijkt te lukken. Thea: 'Ik heb veel van mijn broers en zussen weer gesproken en bijna iedereen komt naar de reünie die mijn neef organiseert. Het is of mijn ouders weer bij ons zijn.'

Bron: RKK