Op 14 en 15 februari 1987 houdt de schaatswereld de adem in. Voor het eerst in de geschiedenis is er in een overdekt ijsstadion een wereldkampioenschap. In het gloednieuwe Thialf-stadion in Heerenveen. In het weekend van 14 en 15 februari 1987 houdt de schaatswereld de adem in. Voor het eerst in de geschiedenis is er in een overdekt ijsstadion een wereldkampioenschap. In het gloednieuwe Thialf-stadion in Heerenveen. Worden de onaantastbaar geachte wereldrecords van de magische Sovjet-ijsbaan in het hooggelegen Alma Ata aan flarden gereden? Al vóór het eerste startschot klinkt, is de chaos in de schaatshal compleet. De organisatie heeft 16.000 kaartjes verkocht, maar zo veel mensen blijken helemaal niet in het stadion te passen. Honderden boze en verdrietige fans zien niets van het toernooi. De toeschouwers op de staantribunes staan als haringen in een ton. Creatieve supporters knutselen van naar binnen gesleept bouwmateriaal provisorische stellages, om nog iets van de strijd op het ijs te zien. Het zorgt voor levensgevaarlijke situaties. In Andere Tijden Sport stellen de fans 25 jaar later dat het een wonder is dat er geen ongelukken zijn gebeurd. Soms wordt er zo geduwd dat toeschouwers bang zijn voor een Heizeldrama. Stewards tillen kinderen uit het publiek, omdat die tegen de boarding worden gedrukt. In de schaatshal hangt een elektrische sfeer. In een oorverdovende orkaan van geluid rijdt Leo Visser op de vijf kilometer een nieuw wereldrecord. Maar er zijn ook teleurstellingen. Regerend wereldkampioen Hein Vergeer blaast zichzelf op. Nikolaj Goeljajev uit de Sovjet-Unie wint de wereldtitel allround. Bij de huldiging staat geen enkele Nederlander op het podium. De fans kan het niets schelen: het Sovjet-volkslied wordt massaal meegeneuried. Het bezorgt menig Nederlandse supporter kippenvel. Stoere mannen laten hun tranen de vrije loop. Zij hebben een magisch weekend beleefd. Met zeven verbroken wereldrecords in Thialf, het mooiste toernooi ooit. Vijfentwintig jaar na dato reconstrueert Andere Tijden Sport de schaatsrevolutie van 1987. Met coach Henk Gemser en zijn pupillen Hein Vergeer en Leo Visser. Met wereldkampioen Nikolaj Goelj. Met Rein Zwart, destijds verantwoordelijk voor de veiligheid. En met de Nederlandse fans, die ondanks de nederlaag van hun landgenoten en een soms angstige momenten, een historisch weekend beleefden waarvan elk detail nog in hun geheugen gegrift staat.

Bron: NPS