Hier in Nederland vinden we onszelf hartstikke geëmancipeerd. Maar hoe zit dat bijvoorbeeld in Pakistan? In een streek van het land waar vrouwen van oudsher niks in te brengen hebben, vond Metropolis een kostwinnende kanjer van het vrouwelijke soort: Shehla Kahn. Geheel tegen alle tradities in is zij de baas in huis en haar man Mushtaq doet gelaten het huishouden. Deze week maakt Metropolis een rondje langs vrijgevochten vrouwen en mannen in het nauw. Shehla heeft het dus prima voor elkaar. Terwijl haar Mushtaq boodschappen doet, poepluiers verschoont en wc¿s schrobt, ligt zij tot 12.00 uur op haar nest. Shehla is namelijk zangeres en treedt vaak ¿s avonds op om brood op de plank te brengen voor haar familie. Een zeer uitzonderlijke gezinssituatie in de Swatvallei op de grens met Afghanistan en onze lokale correspondent Mudassar begrijpt dan ook niet hoe de heer des huizes zo over zich heen kan laten lopen door zijn zelfstandige vrouw. Zo goed als Shehla hebben zelfs de meeste Nederlandse vrouwen het niet geregeld. Maar toch denkt vrouwencoach Kaouthar uit Amsterdam dat we hier een beetje overgeëmancipeerd zijn. Vrouwen in het bedrijfsleven willen allemaal one of the boys zijn, zegt Kaouthar. Ze zijn veel te rationeel en vergeten hun vrouwelijke kwaliteiten in te zetten. En daarom helpt Kaouthar haar cursisten hun vrouwelijkheid terug te vinden. Door hun bekkenbodemspieren te trainen en met hun borsten te schudden komen ze weer in aanraking met hun onderbuikgevoel. En dat werkt door op de bedrijfsvloer. Cursiste Belinda: Ik draag nu jurkjes in plaats van krijtstreeppakken. Josephine uit Ouagadougou steekt zich dagelijks in de blauwe overall van de brommermonteur. Zij kan zich in de mannenwereld van de mecaniciens prima staande houden. Ik ben de eerste vrouwelijke brommermonteur van Burkina Faso, zegt Josephine trots terwijl ze aan een uitlaat sleutelt. Veel mannen testten me uit toen ik mijn garage hier begon, maar diezelfde mannen zijn nu mijn trouwste klanten. Haar echtgenoot ondervindt wel een nadeel van zo¿n pionier als vrouw, en dat is de stank van olie en benzine die ze ¿s avonds mee naar huis neemt. Maar als ze haar kleren in de was doet en onder de douche is geweest, dan kan ik haar weer het hof maken, aldus Josephine¿s opgeluchte echtgenoot. Ook Lupita in Mexico lijkt het als stoere politievrouw goed voor elkaar te hebben. Ze patrouilleert onverschrokken door de straten van het stadje Puruándiro. Maar als ze thuiskomt van haar werk wordt er ook daar van haar verwacht dat ze de orde blijft handhaven. Als ik gewerkt heb moet ik ook nog eten koken voor mijn man en kinderen en de afwas doen. En de rest van het huishouden. Terwijl Lupita achter de boeven aan gaat, doet haar man eigenlijk niks. Op mijn werk ben ik gelukkiger dan thuis, zegt ze tijdens het surveilleren. Ik houd van mijn werk als politievrouw. Thuis moet ik van alles doen, maar hier kom ik tot rust. Presentatie: Stef Biemans.

Bron: VPRO