Een doodskist op de middenstip, een stampvolle Amsterdam Arena, kolkend van emotie. Op 27 september 2004 namen duizenden rouwende fans afscheid van hun held André Hazes. Samen werd er gehuild, gelachen en heel hard gezongen. Toen de kist met André Hazes de laatste ronde door de Arena maakte, was de collectieve smart overrompelend, een ongekend emotioneel afscheid voor Nederland. Maar hoe verdrietig kun je zijn om iemand die je eigenlijk nooit persoonlijk hebt gekend? Trijntje Oosterhuis zong tijdens de uitvaart en voelde meteen: 'Deze rouw was van iedereen. En soms dringt het nog sterker tot je door wat iemand achterlaat als iemand ineens weg is.' Het voelde als een keerpunt: sindsdien schaamden we ons niet meer voor ons verdriet om de dood van een beroemdheid. We deden een stap naar voren en we lieten ons steeds luider horen. We wilden iets doen, we wilden erbij zijn. Joris duikt dieper het verleden in en kijkt verrast naar de filmbeelden van de uitvaart van bisschop Bekkers (1966). Bij het afscheid van de geliefde bisschop liep heel Brabant uit. Mensen stonden rijen dik, ingetogen verdrietig, langs de wegen. Ook leden van het koningshuis werden massaal uitgeleide gedaan. Oranjefan Perry Rust: 'Ze zijn er voor ons bij rampen. Ze vertegenwoordigen ons allemaal. Als dit gebeurt, dan vind ik dat ik daar naartoe moet. Om voor die kist, in een moment van stilte en rust, afscheid te nemen.' Iets doen, zelf afscheid nemen van iemand die er altijd was, ook al was het op afstand. Het delen van collectief verdriet heeft een troostende werking voor de achtergebleven fans en bewonderaars. Verdriet samen dragen maakt het gewicht ervan lichter, maar het collectieve mee-rouwen kan ook een keerzijde hebben. Joris spreekt nabestaanden van overleden beroemdheden, zoals de kleindochter van Toon Hermans. 'Het blijft raar dat iemand anders iets op het graf van jouw opa neer komt zetten'. Toch kan ook voor familie de collectieve liefde voor hun naaste troost bieden.

Bron: kroncrv