Serie over de kracht van het eilandgevoel op Schiermonnikoog met onder meer Jan Mulder. Zesdelige serie over de kracht van Het Eilandgevoel op Schiermonnikoog. Presentator Leo Fijen gaat op zoek naar verhalen van eilandgasten. Mensen komen hier tot rust of vieren het leven. Met het achterlaten van de auto op de wal laten ze vaak ook de hectiek van het dagelijkse leven achter zich. Wat nemen ze mee, wat is hun verhaal? Ontroerende levensverhalen vanaf het kleinste Waddeneiland, over liefde, verdriet, geloof en geluk. Kortom: over de diepste zin van het leven. Zeehonden Op de veerboot naar het kleinste eiland van Nederland treft Leo Fijen in de eerste aflevering van Het Eilandgevoel van Schiermonnikoog een aantal wel heel bijzondere gasten. Het zijn zeehondjes die in de zeehondencrèche van Pieterburen weer op krachten zijn gebracht. Jan Mulder Groninger in hart en nieren Jan Mulder is tot zijn eigen verbazing nog nooit op Schiermonnikoog geweest. Hij beleeft het ultieme eilandgevoel. Door de reddingsmaatschappij wordt hij naar het meest afgelegen stukje gebracht. Een dubbele ervaring. Hij voelt zich groots en nietig tegelijk ‘Je wordt klein in deze enorme koepel met de mooiste luchten van Nederland.” In de bulderende wind zoekt Jan naar woorden. ‘Het is meer zijn, dan spreken. De doodse stilte is eng. Wind door de bomen heb je nodig. Een vogeltje wat krijst. Heerlijk.’ Dierenredder De eilander boer Teun Talsma is de dierenredder van het eiland, de zorg voor dieren zit in zijn genen. Hij vindt met grote regelmaat gewonde of zieke zeehonden op het strand. ‘Als we ze vinden zijn ze broodmager, bloed om de nek, verstrikt in netten of touwen.’ Talsma zorgt dat de dieren naar Pieterburen gebracht worden om aan te sterken. Een maal terug op het eiland is het ontroerend om te zien hoe de dieren hun weg naar de zee vinden. ‘Vanaf het begin af aan werk je hier, hier laten we ze vrij, iets mooiers kun je niet bedenken’, zegt een medewerker van de zeehondencrèche gepassioneerd. Geschiedenis Op het brede strand van Schiermonnikoog maakt een vrouw een lange wandeling. Ze blijkt nauw verbonden te zijn met de geschiedenis van het eiland. Haar vader werd in 1947 aangesteld als de beheerder van eiland. Alles was nog primitief in die jaren, geen gas, geen waterleiding. De vrouw vertelt hoe haar vader het eiland mocht ontwikkelen, de schelpenpaden aanlegde en bepaalde waar vakantiehuisjes mochten komen. Kamermuziekfestival In de eerste week van oktober brandt het eiland van de muziek. Het internationale kamermuziekfestival vindt er plaats. Overal zie je muzikanten lopen met instrumenten en wordt er gerepeteerd. Marije is dwarsfluitiste en zoekt de duinen als decor. Muziek betekent voor haar geluk, dat haar leven vult. ‘Ik wil muziek maken tot ik er bij neer val. Ik kan me geen leven zonder muziek voorstellen, dat zou heel kaal zijn. Dan is er heel buitenkant, muziek verdiept.’

Bron: RKK